Kot perski w przeciwieństwie do tzw. dachowców, które są w stanie samodzielnie przetrwać na wolności, do życia potrzebuje człowieka - jego opieki i uwagi. Co należy wiedzieć o tej specyficznej kociej rasie i na co szczególnie się przygotować? Odpowiedź znajdziecie w poniższym tekście.
biały pers
1. Kot perski - podstawowe informacje
2. Usposobienie i charakter kota perskiego
Kot perski - podstawowe informacje
Koty rasy perskiej powstały dzięki niezwykle szczegółowej selekcji. Hodowcy skrupulatnie kontrolowali jej tworzenie, by uzyskać konkretne, pożądane cechy zarówno charakteru jak i wyglądu. Kot perski ma krępą i masywną budowę ciała, z profilu przypominającą krągły kwadrat. Ma króciutkie, proste, ale niezwykle mocne nogi, krótki ogon i gęste owłosienie (nawet do 20 cm długości). Głowa kota perskiego osadzona jest na krótkiej i przysadzistej szyi. Zwierzę ma mocno zaznaczone kości policzkowe, wysuniętą szczękę i podbródek oraz silnie spłaszczony nosek. Jego uszy - małe i okrągłe, są szeroko rozstawione i pokryte kępkami włosów po wewnętrznej stronie. Oczy natomiast bardzo duże, okrągłe, również szeroko rozstawione, błyszczące i o intensywnym kolorze. Persy żyją od 12 do 15 lat. Dorosły osobnik mierzyć może nawet 35 cm i ważyć od 3 do 5 kg (rośnie do pierwszego, czasem do drugiego roku życia). By dowiedzieć się więcej na temat kotów perskich, warto zajrzeć na stronę: https://abc-kot.pl/kot-perski/
Usposobienie i charakter kota perskiego
Kot perski to typowy przytulas. Uwielbia spędzać czas na kolanach u swojego właściciela, do którego z resztą bardzo się przywiązuje. To kot bardzo czuły, lubiący przytulanie i głaskanie. Mimo że lubi zabawy, to krępa budowa ciała może w pewien sposób ograniczać jego ruchy. Trzeba zatem tym bardziej zadbać o jego aktywność fizyczną, zwłaszcza że rasa ta przejawia ogromne skłonności do tycia. Pers to kot bardzo inteligentny. Często analizuje i zdaje się bez przerwy obserwować i oceniać swojego właściciela. Pers rzadko kiedy miauczy, wydawanie dźwięków zastępuje spojrzeniem. Mimo tego, że obecność opiekuna i ludzi jest mu potrzebna, to chce być też niezależny i chodzić własnymi drogami, dlatego nie zawsze bierze udział w uroczystościach i zjazdach rodzinnych. Sam chce decydować o sposobie spędzania swojego czasu. Nie lubi być do niczego przymuszany.