Dzielą się one na mniej i bardziej inwazyjne, przy czym zarówno w jednym, jak i drugim przypadku rekonwalescencja pacjentki zajmuje stosunkowo niewiele czasu. Podstawowym kryterium kwalifikującym do przeprowadzenia tego typu zabiegu jest rozległość poporodowych zmian, z którymi nie można poradzić sobie, np. wykonując regularnie ćwiczenia mięśni Kegla.
Waginoplastyka
Poporodowa plastyka krocza obejmuje zwykle usunięcie zwiotczałych lub uszkodzonych tkanek pochwy, dzięki czemu przywraca się jej elastyczność i funkcjonalność. W tym celu zastosować można metody chirurgiczne, ale też laser, technologię ultradźwiękową czy np. specjalne nici zwężające sam przedsionek pochwy. Kobiety, które poddały się zabiegowi, odczuwają później większą satysfakcję z życia seksualnego, wpływa też on zazwyczaj dodatnio na ich samoocenę.
Labioplastyka
Ta ostatnia ulec może zachwianiu na skutek nie tylko zwiększenia luzu w pochwie, którego kobiety wstydzą się przed swoimi partnerami, ale też w związku z nieestetyczną blizną pozostałą po nacięciu krocza, poporodowym rozciągnięciem warg sromowych lub pojawieniem się znaczącej asymetrii w ich obrębie. Jest to zresztą defekt nie tylko estetyczny. Przerost warg sromowych potrafi utrudniać pożycie również w sposób czysto mechaniczny, a poza tym bywa przyczyną dyskomfortu podczas chodzenia, noszenia obcisłych ubrań czy uprawiania niektórych sportów. Na szczęście zabieg z zakresu plastyki krocza jest w stanie uporać się również i z tymi problemami.
Nietrzymanie moczu
Wskazaniem do jego przeprowadzenia może być także poporodowe nietrzymanie moczu, które nie ustępuje samoistnie po pewnym czasie. – Istnieje wiele metod radzenia sobie z tą uciążliwością, dlatego ostateczną decyzję o wykonaniu plastyki krocza w tym przypadku należy podjąć w porozumieniu z urologiem – dowiadujemy się w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej „Euro-Klinika” w Siemianowicach Śląskich.
Wokół zabiegu
Podczas wstępnych konsultacji lekarskich przed zabiegiem ocenie podlega nie tylko stan narządów rodnych pacjentki, ale też jej stan psychiczny (wraz z oczekiwaniami w zakresie spodziewanych efektów), a także ogólny stan zdrowia (na podstawie zleconych badań różnego typu). Sam zabieg trwa z reguły od 30 do 90 minut, a przeprowadza się go w znieczuleniu ogólnym lub dolędźwiowym, zwykle dopiero po zakończeniu przez kobietę karmienia piersią, jednak nie wcześniej niż trzy miesiące po porodzie. Hospitalizacja z reguły trwa około jednego dnia, po tygodniu zaś należy się stawić na wizytę kontrolną. Tyle wynosi czas gojenia się ran i powrotu do standardowej aktywności pacjentki, która może podjąć współżycie po upływie kolejnych 3-7 tygodni.